სიმართლე გითხრათ, ნიცა, კანი და მონაკოს მერე ბარსელონას რომ გადმოვხედე თვითმფრინავიდან, რაღაცნაირი უკმაყოფილების გრძნობა დამეუფლა, არ მინდოდა ამხელა ქალაქში ყოფნა, არ მინდოდა მეტროებით და ტაქსებით ბოდიალი.

მეზარებოდა წინასწარ დაგეგმილი დასათვალიერებელი ადგილების მონახულება, მაგრამ…

სასტუმროში ღამის 2 საათისკენ მივაღწიეთ, გვშიოდა, დავჩექინდით, ბარგი დავყარეთ და გამოვედით „უბანში“ სავახშმოდ დააა.  …ყველაფერი დაკეტილია და ერთი სულიერიც კი არ ჭაჭანებს. გული გაგვისკდა, არ ვიცოდით ბარსელონა როგორ გამოიყურებოდა და ეგრევე ვიფიქრეთ აი ძალიან ძალიან „შორს“ ვცხოვრობთ ალბათ, სადღაც გლდანში ან ზაჰესში ან კიდევ იქეთო და კიდევ უფრო მოწყენილებმა დავიძინეთ.

თურმე, რა შორს

მაგრამ მოიცადეთ …

დილა გათენდა ფანტასტიური, თუმცა ჩვენს ეს გავიგეთ მხოლოდ 12 საათის მერე, რადგან ჩვენი სასტუმროს ნომერს ისეთი მუქი ფარდები ჰქონდა რომ ერთ ნამცეც სინათლის სხივს არ ატარებდა ნომერში.

3–ჯერ გამეღვიძა დილით და სინათლეს რომ ვერ ვხედავდი, მეგონა ისევ ღამე იყო. ბოლოს უკვე როცა კაპიტალურად გამეღვიძა და ვეღარ შევიბრუნე ძილი, ავდექი, დასატენად შეერთებული ტელეფონი ავიღე და … სხვა რა გზა იყო გავხსენი ფარდები. ტელეფონი 12 საათსა და რაღაც წუთებს აჩვენებდა ბარსელონას დროით.

ფარდების გახსნასთან ერთად ოთახში საოცარი ენერგია შემოიჭრა, გავარვარებული მზის, მხიარული ჰანგების, საკვების საოცარი სუნი და ოდნავ ზღვის სუნი. ქვემოდან არაჩვეულებრივი აუზის კამკამა წყალი მიღიმოდა და მეზობელი სახლებიდან გაკაპასებული ესპანელი ქალბატონების საოცრად ტემპერამენტიანი საუბარი მესმოდა. წამოსვლის დღემდე მეგონა რომ ეს ქალები კი არ ლაპარაკობენ სულ ჩხუბობენ მეთქი. ძლივს შევეჩვიე ამ ტემპერამენტს მალაგაში, სადაც ეკა და ქეთოც ზუსტად ანალოგიურად ხმაურით უყვებოდნენ ხოლმე თავიანთ მეუღლეებს რაღაცეებს, არადა აშკარად არ ეჩხუბებოდნენ.

მე და დიმამ ჩავიცვით, ვისაუზმეთ ერთ ერთ ფართო ქუჩაზე, ბარსელონას ტოიოტას შოურუმის წინ და წავედით საგრადა ფამილიას დასაზვერად

საგრადა ფამილია“ ანუ წმინდა ოჯახის საკათედრო ტაძრის გასაოცარი არქიტექტურა ანტონიო გაუდის ეკუთვნის.  თავად ნაგებობის იდეაზე და მის დეტალებზე გაუდი თითქმის 40 წელი მუშაობდა და ეს საოცარი ბაზილიკა დღესაც მშენებლობის პროცესშია. არადა მშენებლობა 1882 წელს დაიწყო 100 წელზე მეტი ხნის წინ, თავად ანტიონიო ამ მშენებლობის შენელებული ტემპების გამო ხუმრობდა ხოლმე თურმე „ჩემს დამკვეთს არ ეჩქარებაო“.

მიუხედავად იმისა რომ ტაძარი დღესაც დაუმთავრებელია, 2010 წელს იგი პაპმა ბენედიქტ მეთექვსმეტემ აკურთხა და ღვთისმსახურებისთვის ვარგისიანად გამოაცხადა.

დღეისათვის ტურისტებს შიგნითაც უშვებენ, ბილეთები ონლაინ იყიდება და დარბაზების რაღაც ნაწილის დათვალიერების შესაძლებლობა აქვთ მსურველებს. ჩვენ შიგნით არ შევსულვართ, „იქნებ ოდესმე სიბერეში დავბრუნდეთ და დასრულებული ვნახოთ“ –იმედით და გარედან დავტკბით მისი გრანდიოზულობით და საოცრებით.

საგრადას მერე ისევ გაუდის თემას გავყევით და პარკ გუელისკენ გავეშურეთ. პარკ გუელიც ანტონიო გაუდის ერთ რთი არჩვეულებრივი ქმნილებაა და ის ზემოდან გადმოჰყურებს ბარსელონას. პარკი 1900-1914 წლებში აიგო, მაგრამ დღესაც, თანამედროვე ტექნოლოგიების პერიოდში, უამრავი მნახველისა და განსაკუთრებით არქიტექტორის გაოცებას და აღფრთოვანებას იწვევს.

აქვე პარკში მდებარობს ანტონიოს სახლი, რომელიც დღეს მუზეუმადაა ქცეული და იქ შესვლა 5,5 ევრო ღირს, ყველაფრის დათვალიერებისა და სურათების გადაღების უფლებას გაძლევენ, მხოლოდ შეხებაზე გაკონტროლებენ ძალიან მკაცრად. სახლის ქვეშ არის პატარა ფარდული ტურისტებისათვის, სადაც იყიდება ყველანაირი სუვენირები, მათ შორის იყიდებოდა გაუდის დიზაინით შექმნილი რამდენიმე არჩვეულებრივი ვერცხლის ბეჭედი, რომელთაგან ერთზე: ასიმეტრიული ტიპი იყო, წახნაგებით და უპატარავესი თვლებით – გავფანატდი, მაგრამ ვერ ვიყიდე ძალიან ძვირი ღირდა, თუმცა ვნანობ ნამდვილად.

პარკში ნახვთ საოცარ სკამებს, რომლებსაც ადამიანის ტაკოს ფორმა აქვს, არაჩვეულებრივ ხელოვნურ გამოქვაბულებს და ულამაზეს მოზაიკას. მართლაც ზღაპრული ადგილია. ხელოვნური გამოქვებული ერთგვარი გასართობი ადგილიც არის სადაც არაერთ მხატვარს და ქუჩის მუსიკოსს შეხვდებით და დატკბებით ესპანური მუსიკით.

*******

პარკიდან დავეშვით და დავიწყეთ გუგლ მეფის დახმარებით საუკეთესო გზის ძებნა ბარსელონას მარიხუანას მუზეუმამდე. მუზეუმის შესახებ პოსტს ცალკე დავწერ რადგან უამრავი ფოტო მაქვს და ინფორმაცია. აქ ვიტყვი მხოლოდ იმას, რომ მუზეულში მუშაობს არაჩვეულებრივი “სტაფი” და დაახლოებით 2 საათზე მეტი გავატარეთ იქ. თუმცა ჯერ არ არის ეს მუზეუმი ძალიან ცნობილი და მე გირჩევდით აუცილებლად შეიაროთ

  მუზეუმის შემდეგ მსუბუქად ვივახშმეთ სანაპიროზე, იქვე მუზეუმთან ახლოს.

  ვახშმის შემდეგ წავედით ზოოპარკში, მაგრამ ზოოპარკი სადაც შესვლა 20 ევრო ღირდა აღმოჩნდა რომ 25 წუთში იკეტებოდა 🙁 არადა ისეთი უზარმაზარი იყო რომ ვერ მოვასწრებდით ამ 25 წუთში მექვსედისს ნახვასაც. ამიტომ სიუდატელლას  პარკში ვისეირნეთ, ამ პარკში მდებარეობს ეს ზოოპარკი. თავად პარკი კი უზარმაზარია და ძალიან ბევრი გასართობი და დასასვენებელი ადგილი აქვს. დავისვენეთ და გავერთეთ ესპანელ და ტურისტ ბავშვებთან ერთად.

 

საღამოს 9 საათზე დაღლილები და ბედნიერები გავეშურეთ სასტუმროსკენ, მარკეტში ხილი და ცივი სასმელები ვიყიდეთ და გადავწყვიტეთ დღეს ადრე დაგვეძინა, მეორე დღეს ჩემი დის დაქალს ნონას ვხვდებოდით და ბარსელონას პლაჟზე მივდიოდით.

***** 23 ივლისი

 ამ დღესაც არაჩვეულებრივი დილა გათენდა, 11-ია ნახევარი იყო რომ გავიღვიძეთ ორა ზარმაცმა :დ ჩავიცვით და წავედით ნონიკოსთან.

 ნონა, ჩემი დის ბავშვობის მეგობარია, ცეკვაზე დაუახლოვდნენ ერთმანეთს და ერთად დადიოდნენ “პაეზდკებში”. უკვე 6 წელია თუ მეტი არა ნონა ბარსელონაში ცხოვრობს, დედასთან, მეუღლესთან და უსაყვარლეს ტასიკოსთან ერთად. მალე მეორე შვილსაც ელოდება 🙂 ბიჭუნას.

 ნონასთან მალაგის შემდეგ ისევ უნდა დავბრუნებულიყავი, ამჯერად მარტო და ამიტომ ჩანტები გადავაწყვეთ მე და დიმამ, ის რაც მალაგაში არარ დაგვჭირდებოდა ერთ ჩანტაში ჩავდეთ და ნონას დავუტოვეთ, რომ მე წამეღო თბილისში.

 მერე წავედით პლაჟზე და ტასიკოც წავიყვანეთ.

  გზაზე ნონამ ერთ ერთ კაფეში შეგვიყვანა, სადაც თავად ასწავლა ცივი ქავის მომზადება ნაყინით და პირველად თრიფის მანძილზე ვისიამოვნეთ ამ საოცარი და ჩემთვის უგემრიელესი სითხით.

  მერე წავედით პლაჟზე, სადაც გავატარეთ დაახლოებით 3–4 საათი, ბევრი ვისაუბრეთ, ბევრი ვიცურავეთ და გავირუჯეთ.

აი ეს ფანტასტიური გოგო, რომელიც არის 4 თვის ორსული, წუწუნებს გავსუქდიო :დ :დ :დ  არადა ოდნავი ღიპუცას მეტი არაფერი ეტყობა ორსულობის <3

  ბარსელონას პლაჟი იყო უფანტასტიურესი, ფხვიერი ოქროსფერი ქვიშები, არც ისე ბევრი ხალხი, თბილი, სუფთა წყალი, სიგრილე, საოცარი ნიავი უბერავდა ზღვიდან და ვერც ერთმა ვერ გავიგეთ ისე შევიხრუკეთ, განსაკუთრებით დიმა.

  დაახლოებით 2 საათის მერე პაწაწუნა ტასიკო, რომელთან ერთადაც ძალიან მაგრად გავერთე წყალში და რომელიც საოცრად საუბრობს ქართულად, წაგრძელებული ინტონაციით <3, ძალიან დაიღალა და ნონამ სახლში წაიყვანა. ჩვენ გვითხრა იქვე 500–600 მეტრში რომელ თევზის რესტორანში უნდა შევსულიყავით.

რესტორანი მართლაც ფანტასტიური აღმოჩნდა, საოცრად კარგი მომსახურებით და ალბათ საოცრად კარგი კერძებითად, მაგრამ მე თავი შევიკავე, მხოლოდ დიმას “პაეია ზღვის საკვებით” გავუსინჯე.

მერე ავედით სასტუმროში, გამოვიცვალეთ და წავედით La Ramble-ზე სასეირნოდ, უამრავი მაღაზია მოვიარეთ, სუვენირები ვიყიდეთ, ძალიან ბევრი ვიარეთ, მერე მანდვე რამბლაზე ვივახშმეთ

და წავედით დასაძინებლად 11 საათისთვის. დილის 5 საათზე უნდა გაგვეღვიძა და აეროპორტში გავქანებულიყავით. მეორე დილას მალაგაში მივფრინავდით.