მე-20 საუკუნის 50- იან წლებში დაიწყო უნარების საერთაშორისო კონკურსის worldskills-ის ისტორია, რომლის შესახებაც მეც თავად არც ისე დიდი ხნის წინ 2014 წლის ნოემბერში შევიტყვე.
ეს არის ახალგაზრდა ადამიანების კონკურსი სხვადასხვა პროფესიის მიხედვით, რომელიც ყოველ 2 წელიწადში ერთდელ ტარდება მსოფლიო დონეზე.
1976 წელი 🙂
საქართველო ამ კონკურსში უკვე მეორედ იღებს მონაწილეობას და ამჯერად 6 სხვადასხვა პროფესიის კონკურსანტით გავდივართ: Continue reading
თურქეთიდან ჩამოსვლისთანავე ჩავალაგეთ ვიკას ბარგი და მე, დიმა, დედაჩემი და ვიკი წავედით გურიაში. ვიკას და დედაჩემს ვტოვებდით ერთ – ერთ არაჩვეულებრივ სოფელში – ორაგვეში, რომელიც სულ მთებშია ჩაფლული და ფანტასტიკური ადგილია დასასვენებლად ბავშვებისათვის.
მე და დიმა თბილისში დაბვრუნდით და ფაქტობრივად მეორე დღესვე გავემგზავრეთ ლოპოტაზე.
თავდაპირველად ჩავიფიქრეთ კახეთის ტური მოგვეწყო, გვენახა ლოპოტა, მერე ილიას ტბა და როიალ ბატონში დავრჩენილიყავით და ბოლოს ყვარლის ტბაზე დაგვესრულებინა ეს ტური. თან თავიდანვე ჩანაფიქრი იყო რომ მივდიოდით ანკესებით და უნდა გვეთევზავა.
ჩავედით ლოპოტაზე როგორც იქნა, რატომღაც უფრო ახლოს გვეგონა და აღმოჩნდა რომ ამ გზაზე მეც და დიმაც პირველად ვიყავით.
“The history of the hemp plant is a history of kings and emperors, wars and merchants and just as importantly, is the history of ordinary citizens and traders.”
პოსტში დაწერილი ინფორმაცია არის თარგმნილი მოზეუმიდან წამოღებული ბროშურიდან, ამიტომ არანაირი პრეტენზია სინამდვილეზე და უტყუარობაზე არ გააჩნია. ინფორმაცია არის ხელმისაწვდომი ყველა ვიზიტორისთვის.
ბარსელონას Hemp & Marijuana Museum Gallery სულ რაღაც წელიწად ნახევრის წინ დაარსდა და არის ამსტერდამის ამავე სახელწოდების მუზეუმის ფილიალი. ამსტერდამში კი ეს მუზეუმი 1985 წელს დაარსდა მისი ამჟამინდელი დირექტორის ბენ დრონკერსის მიერ.
08:50 დილა, ჩანთები ავიღეთ, ვიქექები რომ ჩემი საყვარელი ყვითელი თხელი სვიტერი ამოვიღო. მალაგაში სულ სხვა კლიმატია. რატომღაც ცივა და ბუსუსები მაყრია ტანზე.
ნუთუ აქ პლაჟზე შეხრუკვა არ მეღირსება 🙁
Salida – გავდივართ აეროპორტიდან …
მთელი თრიფის ყველაზე ამაღელვებელი და საოცარი წუთები, ქეთო, ჩახუტება, კივილი, წივილი, ხტუნვა, მილიონი კოცნა და უამრავი თვალი რომელიც გვიყურებს.
თავიდან ვერც მოვედით აზრზე რომ ეკას და საულს მივსალმებოდით, რომლებიც იქვე იდგნენ და ჩვენს აღტაცებას ჩუმად და ღიმილით ადევნებდნენ თვალს, მაგრამ მალე მათი ჯერიც დადგა. გავიცანით: ეკა – ქართველი გოგონა, რომელიც იქ ცხოვრობს და წლებია ქეთოსთან მეგობრობს და საული – ეკას მეუღლე, უსაყვარლესი ესპანელი არსება.
თავგადასავლები დაიწყო წამიერად:
მანქანით დაგვხვდნენ
ვიარეთ, ვიარეთ, ვიარეთ, ვიარეთ – არსად ღია კაფე არ გვხვდება, ბოლოს უყავობისგან დაღლილებს და მშივრებს გვიხსნიან, აქ ცხოვრება სხვა რიტმში მიმდინარეობსო. აქ ცხოვრება დღის 12 საათზე იწყება და დილის 5 –6 საათამდე გრძელდებაო.
სხვა რა გზა გვაქვს, უნდა დავემორჩილოთ…
წავედით სასტუმროში დასაჩექინებლად.
ქეთომ ჩართო ნავიგატორი, არ იცოდნენ სად იყო ეს სასტუმრო, ვიარეთ, ვიარეთ, ვიარეთ, ვიარეთ, მივყვებით ნავიგატორის მწვანე კლაკნილ ხაზს, ავტობანზე გავედით, ყველა მე მიყურებს – „ რა არის ეს სად დაგიჯავშნია სასტუმრო, აქედან პლაჟზე როგორ უნდა ვიაროთ“ – მზერით. არადა როცა თრიპედვაისორზე რევიუებს ვკითხულობდი ჩვენი სასტუმროს შესახებ და რუქას ვნახულობდი, გარკვევით ეწერა და ჩანდა რომ რომ 15 წუთი უნდა ტორემოლინოსის პლაჟამდე თანაც ფეხით.
ნუ რა თქმა უნდა ვინ გაბედავდა ნავიგატორს არ დამორჩილებოდა, ვიარეთ ვიარეთ და უცებ ჩანს გზის მაჩვენებელი – 4 კილომეტრში სხვა ქალაქი იწყება :დ :დ :დ
აი მანდ უკვე ყველამ სათითაოდ გამოართვა ქეთოს ტელეფონი და აღმოვაჩინეთ რომ არასწორად არის შეყვანილი მონაცამები, ვიხარხარეთ უზომოდ. უცებ ჯავშნის ფურცელი გამახსენდა სადაც ნომერი წერია, თან ესენი ხომ სამივე გადასარევად საუბრობს ესპანურად.
გადავრეკეთ…
OMG, ტიპი რომელმაც გვიპასუხა ამბობს, რომ ახალი თანამშრომელია და არ იცის ავტოსტრადადან როგორ მოგვასწავლოს გზა 🙁 🙁 🙁
დავხედეთ რუქას თუ სად ვიყავით იმ წუთას და წამოვედით უკან, რამდენიმე კილომეტრში უდიდესი სავაჭრო ცენტრი დაგვხვდა, რომლის წინაც რამდენიმე ტაქსი იჯდა.
ვაშაა, გვეშველაა
ტაქსისტმა, არც კი გაისარჯა და არ გვითხრა როგორ უნდა მივიდეთ სასტუმრომდე, მე წავალ და თქვენ გამომყევითო და ამ სერვისში 10 ევრო აგვახია :დ :დ :დ
წამოვედით უკან ქალაქში, შემოვედით და ზუსტად პლაჟების ზონა რომ დაიწყო მანდვე უნდა აგვეხვია თურმე მარჯვენა მხარეს, უზარმაზარი ტრაფარეტიც ეკიდა და თან საოცარ ადგილას იყო სასტუმრო. მთის ძირში. საოცარი ეზოთი, საოცრად გრილი და მაცოცხლებელი ჰაერით, პაწაწუნა სასტუმრო იყო უზომოდ საყვარელი. რასაც მოველოდი კიდეც.
სასტუმროს ერქვა Años 50 ანუ 50–იანი წლები, ფანტასტიური სტაფი, რომელიც Continue reading
