სანრემო იტალიის ზღვისპირა საკურორტო ქალაქია ჩრდილოეთ იტალიაში, ხმელთაშუა ზღვის სანაპიროზე. სანრემო ცნობილია იმით რომ აქ გაჩნდა პირველი ოფიციალური სათამაშო სახლი – კაზინო – 1905 წელს, რომლის არქიტექტურა ეკუთვნის ფრანგ არქიტექტორს  Eugène Ferret-ს.

სანრემოში მილანიდან მატარებლით წავედით, მგზავრობას დაახლოებით 4 საათამდე მოვუნდით. გზა თავიდან იყო ძალიან უინტერესო, მაგრამ დაახლოებით 2 საათის შემდეგ,  როცა დაიწყო ზღვისპირა ზოლი უკვე შესამჩნევლად გამოვცოცხლდით, მითუმეტეს რომ  ძალიან ახლოს იყო მატარებლის გზა პლაჟებთან და საკმაოდ კარგად დავათვალიერეთ იტალიის საკურორტო ქალაქები.

განსაკუთრებით გამოვყოფდი ალასიოს, რომელსაც განსხვავებული და გაცილებით კეთილმოწყობილი პლაჟები და ლამაზი ზღვისპირა კაფეები ჰქონდა.

სანრემოში გამოვედით თუ არა სადგურიდან, ისეთი უმოწყალო სიცხე ვიგრძენით, რომ უკან ხომ არ დავბრუნდეთო გავიფიქრეთ. საოცარი ნესტიანი სიცხე იყო, ასეთი სიცხე მთელი თრიფის მანძილზე მხოლოდ სანრემოში და ბარსელონაში ვიგრძენი.

ქალაქში ტაქსები ვერ ვნახეთ, ინგლისურად თითქმის არავინ საუბრობდა, კიდევ კარგი იტალიურად მე თუ ვერ ვლაპარაკობდი, გაგებით მაინც თითქმის ყველაფერი მესმოდა.

ვიდრე ჩვენს სასტუმროს ვეძებდით გზაზე კაფეში შევედით, სადაც ძლივს ვნახეთ მიმტანი ინგლისურად მოლაპარაკე, მანდვე ვჭამეთ და სასტუმროს გზაც მან აგვიხსნა.

სანრემო ძალიან ლამაზ ქალაქად არ მომეჩვენა, ცოტა იტალიური დაუდევრობის მომენტები შევნიშნე, თითქმის ყველა შენობის ფასადი მზისგან ძალიან შელახულია, ძალიან ცოტა შენობა ვნახე აღდგენილი, ალბათ ისეთი მწველი მზეა რომ აზრი არ აქვს ყოველ წელს ფასადების ღებვას, არადა არ აწყენდა.

ჩვენი აპარტამენტო სანაპირო ზოლში იყო, ბუსანას მხარეს, 7 წუთში ზღვა, 3 წუთში კარგი ინტერნეტის მქონდე იტალიური პიცერია-ტრატორია და 4 წუთში უზარმაზარი კარფურის მარკეტი გვქონდა.

სანრემოში თავიდან სხვა სასტუმრო გვქონდა დაჯავშნილი, მერე გავაუქმეთ, ის სასტუმრო ცოტა უფრო ცენტრისკენ იყო, მაგრამ ძალიან ძველს გავდა და მერე ეს ვარიანტი ვნახეთ, პაოლოს აპარტამენტოები და არც წავაგეთ არჩევანში, იმ სასტუმროს აშკარად სჯობდა.

პაოლო და მამამისი სახლთან დაგვხვდნენ და გვისაყვედურეს რატომ არ დაგვირეკეთ ტრენოსთან დაგვხვდებოდითო, იცოდე უკან წასვლისას ჩვენ წაგიყვანთ ვაგზლამდე მანქანით და გაგვაფრთხილეთ აუცილებლადო.

შეგვიყვანეს აპარტამენტოში, რომელიც საოცრად მომეწონა სივრცის გამო და იმის გამო რომ სახლი იყო და რაღაც კარგად ვგრძნობდით თავს.

პაოლოს მამა და ვიღაც ტიპები მანდვე ქუჩაზე ბირჟაზე იდგნენ და რამდენჯერაც გარეთ გავიხედე „ჩაო ბელლა“-თი მესალმებოდნენ, მერე ამათვალიერებდნენ-ჩამათვალიერებდნენ და იღიმოდნენ მთელი დღე. ძალიან საყვარელი იტალიაშკა ბაბუები იყვნენ.

გადავწყვიტეთ, რომ დღეს ქალაქი დაგვეთვალიერებინა და პლაჟზე მეორე დღეს გავსულიყავით, წავედით ჯერ კარფურში, უამრავი ხილი, სასმელი და ხიზილალები შევიძინეთ, დავაწყვეთ სახლში და წავედით ცენტრში.

უამრავი ვიბოდიალეთ, აი იმდენი, იმდენი რომ ბოლოს ფეხები გვტკიოდა ერთი 7-8 კილომეტრი უეჭველი გავიარეთ, ვათვალიერებდით, ვიღებდით სურათებს, ვყიდულობდით სუვენირებს, მე პირადად ყველა ქვეყნიდან სადაც ვარ ნამყოფი ჩამომაქვს დასადგმელი თეფშები.

მერე წავედით სანრემოს ცნობილ კაზინოში, რომელმაც ძალიან კარგი ლოკაციის მიუხედავად იმედები გაგვიცრუა. რაღაც უფრო თანამედროვეს, უფრო გრანდიოზულს და უფრო ლაქშერის ველოდი, ეს კიდევ ძალიან ძველებურია, რაღაცნაირად არაფრით გამორჩეული.

დარბაზებში სიგარეტის მოწევა არ შეიძლება, მხოლოდ ერთი დაკეტილი ოთახია სადაც მოწევა შეიძლება, მაგრამ იქ ვერ გაძლებ ისეთი სუნი დგას. სურათებს იღებ უპრობლემოდ, არავინ არაფერს გეუბნება.

მერე შევედით ერთ ერთ კაფეში სავახშმოდ, სადაც გავიცანით ალესანდრო და ძალიან დავმეგობრდით, მე რაღაც ღვინო შევუკვეთე თეთრი (Gewürztraminer) , რომელზეც გავფანატდი ისეთი გემრიელი აღმოჩნდა და კიდევ 3 ჭიქა დავლიე წამოსვლამდე.

კაფეს კარგი ინტერნეტი ჰქონდა და დიმამამც გამოიყენა რაღაცეების გასაკეთებლად და ამიტომ ძალიან დიდხანს ვიჯექით, მეპატრონეც კი გავიცანით, მოვიდა მერე გველაპარაკა რაღაცეები.

ღამე სახლში ავტობუსით წამოვედით, რომ დავწექით, დიმამ გინდა თუ არა რაღაც კინო მაქვს ჩაწერილი უნდა ვუყუროთო, ისეთი კოშმარი აღმოჩნდა, ისეთი საშიში ფილმი, რომ შიშისგან გული მიმდიოდა, თან უცხო მხარეში, ყველანაირ გარედან შემომავალ ხმაზე ვკანკალებდი, არ ვიცი ამის თუ სხვა რამეს გამო, მეორე დღეს 12 საათამდე გათიშულებს გვეძინა. არადა მე არ მჩვევია ასე გვიანამდე ძილი.

აი  გაღვიძებულებს კი გველოდა სიურპრიზი, ისე წვიმდა, ისე წვიმდა რომ თავს ვერ ვყოფდით გარეთ, კინაღამ გავგიჟდი, არადა ისე მინდოდა პლაჟზე წასვლა.

წავედით სასაუზმოდ ტრატორიაში, დიმამ იქაც წამოიღო კომპიუტერი და მუშაობდა. მეც პოსტს ვწერდი წინა დღის შთაბეჭდილებებზე, რომელსაც მხოლოდ ნიცადან ეღირსა გამოქვეყნება. ძალიან საყვარელი ტრატორია იყო, რაღაცნაირი სოფლური, მაგრამ ძალიან სუფთა, ძალიან კარგი მომსახურებით და გემრიელი საჭმელით.

დაახლოებით 20  წუთში საერთოდ შეიცვალა ამინდი, ღრუბელი გაიხსნა სრულიად და ისეთმა მზემ გამოაჭყიდა, დიმა კაიფობდა მგონი ყუმბარები ესროლესო ღრუბლებსო.

მივედით ჩვენს აპარტამენტოში, ჩავიცვით საცურაოები და წავედით პლაჟზე, სადაც ნამდვილი საოცრება გველოდა: დიდი უზარმაზარი ქვები სადაც ხალხი ირუჯებოდა, არანაირი შეზლონგები და არაფერი, კამკამა წყალი და ოდნავი ტალღებით წვიმის მერე.

მე ეგრევე დავსველდი და ჰორიზონტალური მდგომარეობა მივიღე, მარტო სურათების გადასაღებად ვდგებოდი.  დიმაში კი პირველყოფილმა მამრმა გაიღვიძა და წავიდა კიბორჩხალებზე სანადიროდ, იქვე ქვებში უამრავი კიბორჩხალა ბუდობდა, დიდები და პატარები. მთელი 2 საათი ისე გაერთო მათზე ნადირობაში ვერ აგიღწერთ. პლაჟიდან საკმაოდ გვიან ავდექით და წავედით ისევ საჭმელად იგივე ტრატორიაში.

მერე მოვწესრიგდით და წავედით ისევ ქალაქის ცენტრისკენ, ამჯერად კიდევ უფრო შორს წავედით, პორტში და ბულვარზე გავედით და წინა დღეს რაც ვერ მოვასწარით ყველა ის ადგილი ვნახეთ.

გვიან ღამე ისევ ალესანდროს კაფე  Bar Corso-ში შევედით , ამ ღამეს სადღაც სანრემოდან 12 კილომეტრში რაღაც ფესტივალი ტარდებოდა და ხალხი ძალიან ცოტა იყო ქუჩებში. ამიტომ ისეთ სიწყნარეში ვიჯექით ვერ აგიღწერთ. დიმას ლეპტოპი ჰქონდა წამოღებული, უნდა დაემთავრებინა რაღაც საქმე, მე კიდევ ვიჯექი და საქართველოს გაპიარებით ვიყავი დაკავებული. ალესანდროს და ბარის მეპატრონე კაცს საქართველოზე და ქართულ ღვინოზე ვუყვებოდი, თან იმ ღვინოს ვსვამდი რაც წინა დღეს მომეწონა. მერე ქართულ ღვინოზე ვუყვებოდი და სახელები ჩავაწერინე საფერავი და რქაწითელი – ჩემი ყველაზე საყვარელი ღვინოები.

საღამოს ცოტა წაშოპინგება გვინდოდა, მაგრამ სამწუხაროდ მიუხედავად იმისა რომ საკურორტო ქალაქია მაღაზიები 8 საათზე, მაქსიმუმ 9 – ზე იკეტება და ცოტა გავბრაზდი.

 

სახლში ისევ ძალიან გვიან დავბრუნდით, ავტობუსამდე ლამის სირბილი მოგვიწია, რომ სულ სულ ბოლო – სათადარიგო რეისს გავყოლოდით – ესეც კაფეში გაგვაფრთხილეს თორე არც ვიცოდით.

ჩავალაგე ჩანთები და დავიძინეთ. დილით ვისაუზმეთ და პაოლომ და მამამისმა მოგვაკითხეს. მამამისს რაღაც შეკითხვაზე იტალიურად რომ ვუპასუხე, ისე გადამეხვია და ისეთი ყვირილი დაიწყო სიხარულისგან შოკირებული დავრჩი.

მიუხედავად იმისა რომ ნაკლებია ფუფუნება, გართობა და ახალგაზრდობა, სანრემოს მაინც კარგად შევაფასებსი. სასიამოვნო და წყნარი დასასვენებელი ადგილია, მართლა გემრიელად დაისვენებ, შედარებით ბიუჯეტურად და რაც მთავარია რუსების ყაყანსაც თითქმის ვერ გაიგებთ.

სანრემოდან ვენტიმილიაში ჩავედით, რომელიც არის სასაზღვრო ქალქი საფრანგეთთან.  20 წუთში ჩავჯექით ნიცას მატარებელში: აღარც ერთი იტალიური სიტყვა, არც ერთი ინგლისურის მცოდნე – Arrivederci Italia – Bonjour France <3

Comments

comments